Anna Kibelana

Çok uzun yıllar önce aynı yurtta yaşayan iki arkadaş varmış. Bu arkadaşlar her şeylerini paylaşmışlar. Tuvalet kâğıtlarını bile. Aynı amaç için gittikleri büyükşehirde küçücük odalarında mutlu, mesut yaşamışlar, okumuşlar. Derken günler, haftalar, aylar geçip gitmiş ve bu arkadaşlar birbiri ardına kaldıkları yurttan ayrılmış.

 

Yıllar sonra bu arkadaşlar Oma ve Tisa bir toplantıda karşılaşmış. Sarılmış, gülmüşler. Birbirlerine doya doya bakmışlar. Ne yaptıklarını, nerede yaşadıklarını, kurdukları yuvaları anlatıvermişler oracıkta. Artık birbirlerinden kopmamaya söz vermişler. Böylece buldukları fırsatlarda bir araya gelmişler. Şimdi yalnız değillermiş, çocukları da varmış, onlar da birbirleri ile arkadaş olmuş.

 

Ama büyük bir salgın başlamış. Bu salgında bırakın toplanıp bir araya gelmeyi evden çıkmak bile yasakmış. Herkes evinde yaşamaya, salgının geçmesini beklemeye başlamış. Ancak insanların hayatına bir anda girip her şeyi alt üst eden bu salgın bir türlü bitmiyormuş.

 

İşte bu salgının gölgesinde evlerine kapanan herkes gibi bu iki arkadaş da ailelerini korumak için evlerinde kalmış.

 

Fakat uzak kaldıkları süre artınca arkadaşların ikisi de çok üzülüyormuş. Bu durumun ne kadar süreceği belli değilmiş. Oma’nın aklına bir fikir gelmiş. Tisa’ya onun en sevdiği kurabiyelerden yapıp göndermek ve onu mutlu etmek.

 

Hemen kalkmış. Başlamış kurabiyeleri yapmaya.

 

O kurabiyeleri yaparken evdekiler sırasıyla yanına gelip ne yaptığını sormuşlar.

 

Gülümseyerek açıklamış hepsine tek tek. “Tisa için kurabiye yapıyorum.” demiş eşine. “Çok sevdiğim arkadaşıma kurabiye.” demiş annesine. “Seviliyorsun kurabiyesi yapıyorum.” demiş oğluna. “Sevgimi kurabiyenin içine saklıyorum!” demiş kızına. Kalp şekilli kurabiyeler tepsiye dizilip fırına atılmış.

 

Mis koku evin her köşesine yayılmış. Tepsinin başına gidince herkes şaşırmış. Kurabiyeler sanki “Seni seviyorum.” diyormuş.

 

Oma kurabiyelerin sesini arkadaşının da duymasını dilemiş. Kurabiyeleri paketlemiş. İçine bir not yazmış. Paketi kargoya vermiş.

 

Ertesi gün kurabiyeler Tisa’ya teslim edilmiş. Sevinçle paketin üzerindeki notu okuyan Tisa çok duygulanmış.

 

Yavaşça paketi açmış. Gözlerine inanamamış, en sevdiği kurabiyelerle dolu bir kutu varmış önünde. Gözleri yaşarmış, ne yapacağını bilememiş. Ama daha ilginç bir şey olmuş sonrasında kurabiyeler kutuda bağırmaya başlamış avazı çıktığı kadar ve hiç durmadan “Seni seviyorum, seni seviyorum, seni seviyorum!” Bu kurabiyelerin adı o günden sonra “Seni Seviyorum Kurabiyesi” olmuş.

 

Sevgi bazen unlu, şekerli, tuzlu kurabiye şeklini alabilir.

 

Gökten üç kurabiye düşmüş. Biri sana, biri bana, biri de en sevdiğin arkadaşına…